Bazen şöyle bir durup etrafa bakıyorum da... Herkes birbirinin ayıbını konuşuyor. Kim ne giymiş, kim kiminle oturmuş kalkmış, kim ne demiş, nasıl demiş… Bitmeyen bir dedikodu, tükenmeyen bir eleştiri hali. Hele sosyal medya yok mu! Orada herkes hâkim, herkes savcı, herkes bilirkişi...
Ama gel gelelim kendi halimize bakınca, iş değişiyor. Kimse kendine bakmaz olmuş. Kimse “Acaba ben ne yapıyorum?” demiyor. Hep başkası kötü, hep başkası yanlış. Hep birilerine laf yetiştirme derdindeyiz.
Geçen gün bir Yunus Emre sözü denk geldi önüme, içime işledi vallahi:
> “Bakışını terbiye et:
> Her nereye bakarsan kendi yüzündür.
> Kimde ne görürsen, kendi özündür…”
Şimdi düşünün bir... Birine kibirli diyorsan, belki de sende var o kibir. Birini çekemiyorsan, belki de kendi içindeki kıskançlığı bastıramıyorsun. Başkasının kusurunu konuşuyorsan, belki de kendi kusurlarından kaçıyorsun.
Yunus ne güzel demiş... Senin gözün nasıl bakarsa, gördüğün de öyle olur. Kalbin kötüyse, herkesi kötü sanırsın. İçin temizse, herkeste bir güzellik bulursun.
Bizim köyde derlerdi ki, “Kişi aynaya neyle bakarsa, kendini öyle görür.” Gerçekten öyle. İnsan önce kendi gönlünü temizlemeli. Önce kendi dilini, kendi bakışını terbiye etmeli. Yoksa dünyaya kızmakla, insanlara laf sokmakla bir yere varamayız.
Yunus’un çağrısı yüzyıllar öncesinden bugüne geliyor: Kulp takmayı bırak, sataşmayı bırak. Herkesin bir derdi var, herkesin bir hikâyesi var. Sen gönlünü düz tut, yolun da düzgün olsun.
Hadi gelin bugün bir değişiklik yapalım. Başkasını eleştirmek yerine kendimize bakalım. Laf yetiştirmek yerine bir güzel söz söyleyelim. Kızmak yerine bir selam verelim. Çünkü ne verirsek, aslında kendimize veririz.
Unutmayalım ki,,,
Kimde ne görürsen kendi özündür.
Yorumlar
Yorum Gönder