Küller Arasında Kalan Hayatlar

 Küller Arasında Kalan Hayatlar

Yüreğimiz yandı, içimiz kavruldu… Türkiye yine alevlerle sınanıyor. Her yaz mevsimi geldiğinde bir değil, beş değil ormanlarımız cayır cayır yanıyor.

Ciğerimiz yanıyor be kardeşim, ciğerimiz. 

Yandık... İçimizle, Canımızla, Evimizle Yandık

Yine ormanlar alev aldı, yine insanlar yandı, yine yürekler kavruldu.
Ne desek eksik, ne anlatsak yetersiz... Çünkü bu defa bir değil, birçok acı birden düştü ocağımıza.

Ödemiş’te bir orman işçisi şehit oldu.
Konya’dan gelmişti İbrahim Demir.
Bir ağaç daha yanmasın diyerek girmişti ormana.
Aracı arızalandı.
Alevlerin ortasında kaldı.
Ve orada, ağaçlarla birlikte yandı.
Evliydi, iki çocuğu vardı…
Bundan daha ağır bir cümle var mı..
İnsan söylemeye kıyamıyor...

Aynı yerden bir başka acı daha...
81 yaşındaki İbrahim Erkan...
Yatağa bağımlıydı, çaresizdi...
Eşi yardım istemeye koşmuş, ama döndüğünde her şey bitmişti...
Evleriyle birlikte bir ömür de kül olmuştu...

İnsan bir yerde susuyor...
Yutkunuyor ama geçmiyor...
Boğaz düğüm, göz yaş dolu...
Ne yazık ki yangın sadece ormanı değil, hayatlarımızı da yakıyor...
Evlerimizi, çocukluğumuzu, anılarımızı, komşuluğumuzu…

Ve bu yangınları çıkaranlara ne diyelim...!
Vicdanları kurumuş, gözleri kör olmuş, insanlıktan nasibini almamış mahluklar...
Hangi akıl, hangi kalp bu kadar cana kasteder..
Kasıt varsa, ihmal varsa, cezası da en ağırından olmalı.
Bu işin bahanesi yok...
Bu yangınları çıkaranlara binlerce kez lanet olsun!

Ama bir de diğer yüzü var bu yangınların…
Yorulmadan çalışanlar…
Gece uyumayıp sabaha kadar alevlerle boğuşan gönüllüler…
Orman işçileri, itfaiyeciler, belediye çalışanları, köylüler, gençler, kadınlar, yoldan geçenler…
Tırnağıyla toprak kazan, hortum taşıyan, eline kürek alan herkes...

İyi ki varsınız.
İyi ki bu ülke hâlâ böyle yürekli insanlara sahip...

Görüyoruz ki bu topraklar hem kötüyü, hem iyiyi çıkarıyor.
Ama biz iyilerin, biz bu ülkeye yüreğini verenlerin bir arada durmaktan başka çaremiz yok.
Birlik olmadan hiçbir şeyin üstesinden gelemeyiz.
Ne yangını söndürebiliriz ne de acıyı dindirebiliriz.

Unutmayalım..
Ağaç kül olur, ev kül olur, ama insanlık da kül olmasın...
Birbirimize sırtımızı dönmeyelim...
Kimi canıyla mücadele ediyor, kimi duasıyla...
Ve hepimiz biliyoruz ki, bu acı hepimizin...

Bu yangın suyla söner, ama bu yara yalnız sevgiyle iyileşir.
Bu millet her zaman ayağa kalktı, yine kalkacak.
Ama önce bir duralım…
Bir yas tutalım.
Birbirimize sarılalım.
Ve bir daha bu yangınlar çıkmasın diye el birliğiyle mücadele edelim.

Allah, yanan her cana rahmet eylesin.
Geride kalanlara sabır versin.
Ve bu ülkeye, bu güzel insanlara bir daha böylesi acılar yaşatmasın.